Banki podają: Oprocentowanie odsetkowe kredytu obliczane jest procentem, który składa się z marży i WIBOR-u. Dla kredytów dewizowych jest analogiczny LIBOR, o niższej wartości.

A co to jest WIBOR, czytamy:

- WIBOR - średnia stopa procentowa, po jakiej największe banki w Polsce, są skłonne innym bankom udzielić pożyczki.

- WIBOR - czyli oprocentowanie na rynku międzybankowym. WIBOR - ten tajemniczy skrót oznacza średnią cenę za jaką banki pożyczają sobie pieniądze. Tak, to prawda - banki nie tylko pożyczają pieniądze swoim klientom (np. udzielając kredyt), ale także wzajemnie je sobie pożyczają. To Ty również lokując pieniądze w banku pożyczasz mu swoje oszczędności.

I zobaczmy jeszcze co to jest marża (kilka definicji)

- Marża banku to wartość jaką bank poza prowizją (dopłatą) zarabia udzielając nam kredytu, najczęściej jest naliczana w formie odsetkowej. Marża - określa nadwyżkę uzyskiwaną na sprzedaży dobra ponad bezpośrednie koszty jego uzyskania, to wartość, jaką bank zarabia udzielając nam kredytu. Marża bankowa - zysk banku. Marża jest pojęciem określającym zysk uzyskiwany na sprzedaży.

   Analizując te definicje widzimy, że WIBOR, którego wartość wprawdzie jest znikoma, niecałe 5%, nie jest i nie może być zyskiem banku udzielającego nam pożyczkę, bo tym jest tylko i wyłącznie marża, jako dochód banku ponad koszty uzyskania. I to jest truizm.

   A więc WIBOR, jako składnik oprocentowania jest jedynie kosztem pozyskania przez bank pieniędzy, ale praktyka w ogromniej większości przypadków temu po prostu zaprzecza i WIBOR stanowi zysk banku. Jeśli to koszt, to chciałbym zobaczyć te płatności i faktury za te pożyczki międzybankowe. Przecież to fikcja.

    Bo czy bank, jak przykładowo PKO bp, który ma własne i to ogromne wypracowane wolne środki (roczny zysk netto rzędu 4 miliardy zł) oraz pieniądze od lokujących u niego swe oszczędności klientów, a jego aktywa wynoszą 1371 miliardów zł (dane GUS 16.10.12), to czy pożyczając te pieniądze kredytobiorcom może zawsze (!) mówić o oprocentowywaniu udzielanego kredytu WIBOR-em, skoro te pieniądze go zawsze (!) nie kosztowały, bo ich chyba zawsze nie pożyczał. W dodatku określa się, że WIBOR to „średnia cena”, lub nawet „nie gorsza”, więc nie zawsze jest to ta ustalona „maksymalna”, stosowana potem w oprocentowaniu naliczanym kredytobiorcom.

    A jeśli jakiś bank nie ma pieniędzy, to co to za bank i niech nie udziela kredytów, a jeśli chce to robić i pożycza pieniądze, to co to może obchodzić kredytobiorcę i dla czego oficjalnie ma on mu pokrywać jego koszty. Ale banki wzajemnie sobie „pożyczają” (jeśli w ogóle zawsze pożyczają), nie dla tego, że nie mają pieniędzy, tylko dla mówienia, że pożyczyły i że mają koszty, które efekcie tworzą dodatkowe czyste zyski.

     I nasuwa się pytanie czemu to WIBOR-u nie dodaje się przez analogię do oprocentowania naszych kont i lokat, czemu to ma działać tylko w jedną stronę i nie może, gdy to my pożyczamy bankowi pieniądze.

 A w pełnym brzmieniu oficjalna definicja WIBOR-u to:

„WIBOR (ang. Warsaw Interbank Offered Rate) – wysokość oprocentowania pożyczek na polskim rynku międzybankowym. Funkcjonuje od 1991 roku. Od 1993 ustalany jest w każdy dzień roboczy o godzinie 11.00, na fixingu organizowanym przez ACI – Stowarzyszenie Dealerów (dawniej Forex Polska), na podstawie ofert złożonych przez 16 banków, po odrzuceniu dwóch najwyższych i dwóch najniższych wielkości. W ciągu 15 minut od publikacji indeksów ustalonych podczas fixingu, uczestniczące w nim banki zobowiązane są do zawierania między sobą transakcji według stawek nie gorszych od zgłoszonych tego dnia”.

     A więc „funkcjonuje” nie obowiązuje. To nie wszystko. W encyklopedii czytamy też:

„Kartel – zmowa (umowa) państw lub przedsiębiorstw posiadających decydujący wpływ w tej samej lub podobnej gałęzi gospodarki, mająca na celu całkowitą kontrolę nad rynkiem i jego regulację (ceny, podaży, popytu). Tworzenie karteli pomiędzy przedsiębiorstwami jest nielegalne w Unii Europejskiej oraz w Stanach Zjednoczonych, jak również w wielu innych państwach świata”.

  Zatem:

Tylko osoba czerpiąca zyski z obecnego systemu bankowego i to pozbawiona moralności i odpowiedzialności, nie zauważy, że akceptacja WIBORU (a mam tu na myśli nadzór i rząd), WIBORU jako obligatoryjnego składnika oprocentowania, że to przyznanie się do zabronionego układu monopolowego,

że to porozumienie kartelowe.

  WIBOR jako składnik oprocentowania kredytu jest po prostu fałszem. Bank może sobie ustalić dowolnie kwotę stanowiącą dopłatę za udzielenie kredytu (prowizję) oraz przyjąć dowolne oprocentowanie, uwzględniając w tym procencie wpływ nawet pensji Prezesa jak i WIBOR, jeśli jako porozumienie między bankowe ma on sens istnienia, nie mówiąc jednak o tym. Gdy jednak oficjalnie podaje, że część tego oprocentowania odsetkowego to nie jest marża, czyli nie zysk banku, bo „to cena za jaką banki pożyczają sobie pieniądze”, czyli koszt, to wygląda to na smutny żart, zakpienie z klienta i prawa. Poza tym, że oferta np. kredytu hipotecznego ładnie wygląda, gdy podaje się tylko niewielką marżę, ale chyba przede wszystkim poza tym, że ten niski „procent” jest też w porządku w zestawieniu z całym światem (!!!) i ta różnica nie razi i nie kompromituje Kraju, ALE W Ten sposób banki w Polsce mogą więcej zarabiać niż wynika to z tego podawanego niskiego oprocentowania. Bo należności odsetkowe oblicza się z WIBOR-em, co jest już zwykłym przekrętem.  A oto „procenty”: